„Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść: Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł.” (Mt 13, 24-25)

Jezus sieje we mnie dobre ziarno. Ziarno swego słowa, swojej miłości. On daje mi szansę bym i ja stawał się dobry tak jak On. Bym wzrastał, wraz z Jego słowem.

Ale ja łatwo się poddaję. Przestaję czuwać! Zasypiam i pozwalam by wróg zasiał we mnie chwast. Chwast zwątpienia, który próbuje zagłuszyć we mnie to co dobre.

A później ja próbuję go niszczyć, nim jeszcze wzrośnie!

I dlatego Jezus przypomina mi o cierpliwości. On pokazuje, że nie mogę skupiać się na tym co we mnie złe. Nie mogę walczyć ze swoimi słabościami. Ze swoim grzechem. A przynajmniej nie tylko.

Jezus chce bym skupił się na tym co dobre. Bym pielęgnował w sobie dobre ziarno. I to nic, że obok będzie rosnąć chwast. Dobre ziarno, które będę pielęgnował wzrośnie i zagłuszy to co złe. I stłumi grzech, bo już nie będę sam z nim walczył.

Jezus chce bym przede wszystkim pozwalał wzrastać Jego słowu. Nawet gdy początkowo będzie ono we mnie bardzo małe, wręcz niezauważalne. Mam cierpliwie je pielęgnować i pozwolić mu rosnąć. A wtedy stanie się jak wielkie drzewo. Drzewo, które osłoni mnie i innych przed tym co złe. (por. Mt 13, 31-32). Które będzie mocniejsze od wszelkiego grzechu i nie pozwoli wzrastać chwastom.

I dlatego Jezus wciąż cierpliwie sieje we mnie dobre ziarno. Sieje i przypomina bym czuwał, bo chce by ono wzrastało, pomimo obecności złego ziarna moich grzechów. Ale to ode mnie zależy, które będę pielęgnował.

Tylko czy na pewno jest to dobre ziarno?

Dzisiejsza Ewangelia: Mt 13, 24-43