„Niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca i że tak czynię, jak mi Ojciec nakazał” (J 14, 31)

Jezus mówi dużo o sobie. Uczy mnie, że odchodzi do Ojca. Ale wróci. Odchodzi, ale ja mam się z tego cieszyć (sic!). Bo przecież Ojciec jest większy od Niego i Jezus robi to co Mu Ojciec nakazał. I jeszcze ja mam mówić o tym światu!

Ale Jezus mówi też o mnie. Gdy mówi Ja miłuję Ojca i tak czynię, jak mi Ojciec nakazał, wskazuje mi jak JA (dokładnie ja, a nie tylko On) mam odnieść się do Ojca. Jak JA mam postępować. Te słowa nie muszą być o Nim. One powinny być o mnie. Ale nie są!

Nie są, bo ja nie umiem robić tego co mi Ojciec nakazuje. Nie umiem szukać Jego decyzji w swoim życiu. Przecież ja wiem najlepiej. W swojej pysze nawet Bogu odbieram prawo znania mnie lepiej!

Ale On i tak mnie zna. On wie, że nie potrafię tak jak Jezus w pełni zaufać Jego słowom. A mimo to mnie woła, bym wypełniał Jego wolę. I jeszcze bym mówił o tym światu. By każdy wiedział, że czynię tak, jak mi Ojciec nakazał.

Bo nie robię tego sam z siebie. To zawsze jest Jego darem!