„Zapytali Jezusa: „Jakim prawem to czynisz? I kto Ci dał tę władzę, żeby to czynić?” Jezus im odpowiedział: Zadam wam jedno pytanie. Odpowiedzcie Mi na nie, a powiem wam, jakim prawem to czynię.” (Mk 11, 28-29)

Tak często pytam Jezusa. Pytam o życie. O miłość. O rodzinę. Pytam i czekam, aż mi wszystko wyjaśni. Oczekuję, że rozwieje wszystkie moje wątpliwości. A On…

A On także pyta. Pyta, czy zrozumiałem Jego naukę? Czy przyjąłem to, o czym On mówi? Czy chociaż spróbowałem? I czeka.

Tylko ja nie potrafię odpowiedzieć. Nie potrafię być szczery. Waham się, bo się boję. Boję się, że prawda, którą odkryję będzie nieprzyjemna. Zburzy moje wyobrażenia. O mnie. O Nim. O innych.

Jezus pyta mnie i czeka, aż szczerze odpowiem… sobie. Bo tylko w ten sposób poznam siebie, a wtedy będę mógł poznać Boga. Bo tylko będąc szczerym ze sobą przyjmę Jego odpowiedź.

Jezus pyta i chce bym przestał się ukrywać za swoimi maskami. Chce bym stanął w prawdzie i pozwolił by On działał. By On odpowiedział na moje pytania, tak jak On chce. Nie tak, jak ja tego oczekuję.

Zadaję Jezusowi pytanie. A On odpowiada. Tylko ja nie zawsze potrafię przyjąć Jego odpowiedzi.