„Jezus zapytał uczniów: A wy za kogo Mnie uważacie? Odpowiedział Szymon Piotr: <<Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego>>.” (Mt 16, 15-16)

Piotr był pewien. On nie potrzebował innych znaków. On wiedział. Wiedział za kim poszedł. I dlatego odważnie powiedział: „Ty jesteś Mesjasz!”

Piotr wiedział, chociaż się zaparł. Wiedział i dlatego zapłakał.

A ja? Czy naprawdę potrafię za nim powtórzyć do Jezusa: Ty jesteś Mesjaszem. Pomazańcem Bożym. Czy ja w to wierzę? Czy ja to przyjmuję?

Chciałbym powiedzieć, że tak. Chciałbym, aby to była prawda. Ale tak nie jest. Nie zawsze w to wierzę. Nie zawsze to przyjmuję. Nie zawsze żyję w tej prawdzie.

Bo gdybym żył, to bym nie szukał swoich sposobów na życie. Nie marnowałbym czasu na swoje plany. Na swoje pomysły. Bym szedł w ciemno za słowami Jezusa. Bo bym wiedział, że On najlepiej wie co jest dla mnie dobre. Gdzie mam iść i po co?

Piotr był pewien, a i tak miał momenty zwątpienia. A i tak przegrywał ze swoimi słabościami. Ale wiedział, gdzie może wrócić. Wiedział, że tylko Jezus ma słowa życia wiecznego. I mnie tego uczy.

I dlatego jest skałą. Opoką, na której Bóg zbudował Kościół. Opoką, bo zaufał nie sobie, a Bogu. Bo wiedział, że sam nic nie może. Bo zrozumiał, że tylko Jezus może nas zbawić. Że tylko On jest Pomazańcem Bożym. Mesjaszem.

Dziś Jezus mnie pyta: Za kogo Mnie uważasz? A ja za Piotrem odpowiadam: Za Mesjasza! Choć sam tego nie rozumiem. Ale wiem, że On mi to wyjaśni. I pozwoli zrozumieć!