„Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali.” (Mk 6,30)

Apostołowie wrócili do Jezusa. Wrócili z drogi, w którą ich wysłał. Wrócili i zdali mu relację. Opowiedzieli o wszystkim, chociaż On i tak wszystko już wiedział. Chociaż On znał ich serca i myśli. A On ich przyjął. I wysłuchał.

I mnie zachęca do tego bym przychodził. Bym Mu opowiadał o swoim dniu. O swoich zadaniach. Swoich sukcesach i porażkach. Swoich lękach, ale i odwadze. Jezus chce, bym przychodził do Niego ze wszystkim, co mnie dotyczy.

I bym odpoczął. Tak jak Apostołowie, do których rzekł: Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco! (Mk 6, 31a) Bym nabrał sił przed kolejnymi zadaniami. Przed kolejnym dniem.

Jezus chce, bym przychodził do Niego. Bym z Nim odpoczywał. Bym w Nim znalazł ukojenie. Bo mam do tego prawo. Bo to jest Jego dar dla mnie.

I ja mam z niego korzystać. Nie po to, by popaść w lenistwo. Nie po to, by zapomnieć o innych. Ale właśnie dla nich. Właśnie po to, by nabrać sił do pracy. Do bycia z rodziną i dla rodziny. Do niesienia innym Chrystusa. I Jego słów.

Jezus chce bym odpoczął, ale nie kosztem innych. Bym potrafił rezygnować z odpoczynku, gdy inni tego potrzebują. A wtedy On pozwoli mi doświadczyć cudów. Tak jak Apostołom, którzy doświadczyli rozmnożenia chleba.

Apostołowie wrócili do Jezusa. Zmęczeni. Być może odrzuceni. Wrócili, by odpocząć.

I ja mam do Niego wracać. Codziennie. By z Nim poskładać wszystko. I odpocząć.