„Jezus powiedział do swoich uczniów: Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu.” (Mk 10, 45)

Dzisiaj będzie o zmartwychwstaniu (bo każda niedziela to czas zmartwychwstania). O obudzeniu. O powstaniu z marazmu.

Dziś (po tygodniach mojego nie słuchania) Jezus mówi mi gdzie jest moje miejsce. Gdzie mam być, by być blisko Niego. Czym daje prawdziwą radość. Pozwala poczuć, czym jest Jego miłość. I tym wyrywa mnie ze snu (w który zapadłem na własne życzenie).

Bo Jezus mówi o służbie. Mówi i sam się jej podejmuje. Mówi, bo wie, że to jest jedyna droga.

Dlatego te słowa są takie radosne. Bo to Jezus sam mi się oddaje. Sam oddaje swoje życie. Za mnie. Wie, że nie potrafię zasłużyć na zbawienie. Nie mogę zapłacić za moje grzechy. Moje zaniedbania. I dlatego idzie. Idzie i służy. Aż do śmierci… po to by zmartwychwstać.

A ja często chcę iść na skróty. Tak jak Jan i Jakub. Chcę by Jezus uczynił to, co sobie wymyśliłem. To, co mi wydaje się najlepsze. I proszę o najlepsze dary. Dla siebie.

A Jezus słucha i pyta: Czy możesz pić kielich, który Ja mam pić, albo przyjąć chrzest, którym Ja mam być ochrzczony? (por. Mk 10, 38) I czeka na moją odpowiedź. Na moją deklarację. Na moje czyny.

Bo wie, że jestem gotów wszystko powiedzieć. Wszystko zadeklarować. Jestem gotów, bo myślę, że dam radę. Jak Jan i Jakub, którzy odpowiedzieli twierdząco. Jak Piotr, który zapewniał, że nigdy nie zaprze się Jezusa. Jak Izraelici na pustyni.

I wie, że nie zawsze mi wyjdzie. A mimo to idzie i mi służy. Idzie i umiera za mnie. Bym ja mógł żyć. Bo mnie kocha!

I mnie zachęca do tego samego. Zachęca bym służył innym. Bo to jedyna droga. Droga, którą On poszedł. Droga by być pierwszym. Nie tylko po zmartwychwstaniu!