„Jezus powiedział przypowieść: Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: <<Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik.>>” (Łk 18, 10-11)

Jezus wie, że łatwo zapominam Jego słowa. Wie, że często Go słucham, ale nic z tym nie robię. I dlatego kolejny raz przypomina mi tę przypowieść.

Bo Jezus pokazuje, że wciąż jestem jak faryzeusz. Modlę się. Dbam o relację z Bogiem. Ale nie jestem pokorny. Nie umiem kochać. Nie umiem przyznać się do swoich grzechów.

Tylko widzę je u innych. Oceniam. Przekreślam. Wywyższam się, bo przecież inni są gorsi ode mnie. Bo przecież moje grzechy są niczym wobec ich grzechów (których de facto nie znam).

A Jezus przypomina, że nie tędy droga. Nie o to Mu chodzi. On nie chce bym był sprawiedliwy, jeśli gardzę innymi. Nie chce by moja doskonałość (do której mi daleko, sic!) przysłoniła mi drugiego człowieka.

Bo wcale nie jestem lepszy od mego brata, mojej siostry, moich rodziców, żony, przyjaciół czy wrogów. Nawet od mijanego na ulicy pijaka czy pokazywanego w telewizji oszusta. Być może jestem nawet gorszy. Ale nie chcę się do tego przyznać.

A Jezus chce, bym zrozumiał swój grzech. Bym spojrzał na Niego i powiedział za celnikiem : „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!” (Łk 18, 13b) Bym w pokorze przyznał się do swoich błędów, wad. I w konsekwencji je odrzucił.

To jest jedyna droga do Boga. Nie sprawiedliwość. Nawet nie zwiększona ilość postów i modlitw. Ale pokora. I świadomość własnych grzechów.

Tego uczy Jezus. I to mi wciąż przypomina.

Ale ja nie umiem tego zrozumieć…

***

Boże naucz mnie widzieć mój grzech. Rozpoznać go i oddać Tobie. Naucz mnie, bym zawsze w prawdzie i pokorze stawał prze Tobą. Bym nie zasłaniał się swoją pseudo-doskonałością. I pomóż zobaczyć Ciebie w drugim człowieku. W tym, którego tak łatwo przekreślam i którym tak łatwo pogardzam. Amen.