„Jezus widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich.” (Mt 5, 1-2)

Jezus chce mnie uczyć. On chce bym wyszedł z nim na górę. Bym usiadł i słuchał tego co On mówi.

A On uczy mnie czym jest prawdziwe szczęście. Pokazuje, że mogę osiągnąć je już teraz. Wskazuje drogę błogosławieństw i chce bym nią poszedł.

I to ode mnie zależy co z tym zrobię. On mnie zaprasza. On daje Słowo, ale daje też przykład. I mówi: Będziesz błogosławiony! A ja…

Mam stać się ubogi. Mam oderwać się od tego co mam. Od tego kim jestem i co robię. Mam stanąć przed Bogiem nagi. Bo tylko tak, całkowicie przyjmę to, co On mi daje.

Mam być smutny. Smutny bo nie pełnię woli Bożej. Bo nie dążę do swojego szczęścia. Bo ranię innych. I siebie. A wtedy Bóg mnie pocieszy.

Mam być cichy. Nie muszę walczyć o swoje. Mam dostrzec innych i zrozumieć, że nie zawsze musi być tak, jak ja chcę. Bo tylko tak posiądę ziemię obiecaną.

Mam dbać o sprawiedliwość i pokój. Nie mogę pozwolić by kłamstwo tryumfowało, by kłótnia zabiła we mnie Boży obraz. Mam dbać o pokój. W sobie i wokół siebie. Bo tylko tak pozwolę, by Boże Królestwo stawało się już na ziemi.

Mam być miłosierny. Mam przebaczyć. Mam zobaczyć drugiego człowieka i jego potrzeby. Nie tylko siebie. Nie tylko swoje ja. Mam kochać, bo tylko tak przyjmę Bożą miłość.

Mam dbać o czystość serca. Mam wyzbyć się knowań, podstępów. Mam patrzeć na wszystko i wszystkich czystymi oczami. Bo tylko tak ujrzę Boga. W drugim człowieku. W świecie.

Mam stać się inny. Wolny od tego świata, nawet gdy ten świat mnie znienawidzi. Nawet gdy mnie nie zrozumie. Mam stać się inny. Bo tylko tak, naprawdę stanę się wolny. Naprawdę stanę się szczęśliwy. Już teraz!

Jezus chce mi błogosławić. On chce bym był szczęśliwy. Nie po śmierci, ale tu i teraz. Tylko ja muszę wejść na drogę, którą On wskazuje. Na drogę błogosławieństw.

Ale czy potrafię?